Memories รักนายตลอดไป - Memories รักนายตลอดไป นิยาย Memories รักนายตลอดไป : Dek-D.com - Writer

    Memories รักนายตลอดไป

    เรียวอุค วันนี้ผมซื้อดอกไม้มาให้คุณด้วยนะ ดูสิสวยมากเลยนะ ออกไป คุณไม่ชอบก็ไม่เป็นไร นี่ผมซื้อ... ฉันบอกให้ออกไปไง

    ผู้เข้าชมรวม

    328

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    328

    ความคิดเห็น


    5

    คนติดตาม


    1
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  1 ต.ค. 54 / 18:52 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
     
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      “เรียวอุค วันนี้ผมซื้อดอกไม้มาให้คุณด้วยนะ ดูสิสวยมากเลยนะ”

      “ออกไป”

      “คุณไม่ชอบก็ไม่เป็นไร นี่ผมซื้อ...”

      “ฉันบอกให้ออกไปไง”

      “ก็ได้ครับเดียวพรุ้งนี้ผมมาเยี่ยมใหม่นะ” 1ปีแล้วที่เยซองมาเยี่ยมเรียวอุคตลอดแล้วก็โดนเรียวอุคไล่ตลอด เป็นเพราะเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้เรียวอุคหวาดระแวงไปทุกอย่าง

      사랑했잖아 우리 함께한 많은 동안 
      ซารังแฮซจานา อูรี ฮัมเกฮัน มานึน นัล ดงอัน 
      เราเคยได้รัก ในช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน 

      함께 아파했잖아 서로의 일인 줄도 모르고 
      ฮัมเก อาพาแฮซจานา ซอโรเอ อิลริน จุลโด โมรือโก 
      เราเคยได้เจ็บปวดร่วมกัน แบ่งปันความปวดร้าวของอีกฝ่ายมาเป็นของตนเอง 

      ย้อนไปเมื่อ1ปีที่แล้ว

      “ วันนี้แล้วสินะที่เราจะบอกความรู้สึกของเรา”  เสียงของร่างสูงคนหนึ่งพูดกับตัวเอง พร้อมกดโทรศัพย์ไปด้วย

      “ฮันโหล เรียวอุคหรอ?”

      (อื้ม มีอะไรหรอครับพี่เยซอง โทรมาแต่เช้าเชียว)

      “วันนี้ไปเที่ยวกันนะ”

      (คิดยังไงเนี้ย ถึงชวนผมไปเที่ยว)

      “เหอะน่า เดียวไปรับที่บ้านนะ” เยซองรีบวางโทรศัพย์แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ เพื่อเตรียมตัวไปรับเรียวอุค เรียวอุคกับเยซองเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วตัวติดกันมาตั้งแต่เด็ก เอาง่ายๆที่ไหนมีเรียวอุคที่นั้นก็จะมีเยซองนั้นทำให้ความรู้สึกคนที่ใกล้กันบ่อยๆเปลี่ยนไปจากน้องกลายเป็นเพื่อนจากเพื่อนอยากเป็นมากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่ว่าสองคนนี้จะสนิทกันแค่สองคนเยซองยังมีน้องที่ไม่ใช่น้องแท้ๆอยู่คนหนึ่งชือ”คิบอม” และคิบอมเองก็ชอบเรียวอุคด้วยเช่นกัน

      “อย่าหวังเลยพี่ชาย ถ้าฉันไม่ได้เรียวอุคก็จะไม่มีใครได้เหมือนกัน” เยซองที่วิ่งเข้าห้องน้ำไปก่อนเลยไม่ได้ยินเสียงที่พูดขึ้นหลังจากที่คิบอมแอบฟังเขาคุยโทรศัพย์เมื่อกี้

      รถสีดำมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง ร่างบางที่คิดว่าเป็นเยซองก็วิ่งออกมาแต่ก็ต้องตกใจเพราะมันไม่ใช่

      “ คิ..บอม.. มาทำไม”

      “ทำไมฉันจะมาไม่ได้ล่ะ” คิบอมพูดพร้อมเดินเข้าหาเรียวอุค

      “โอ๊ะ...” เรียวอุคถอยหนีจนหลังชนประตู

      “มากับฉันสิ พี่เยซองให้ฉันมารับเธอหนะ” คิบอมยื่นมือให้เรียวอุคที่ล้มอยู่ แต่เรียวอุคกลับลุกขึ้นเอง

      “อื้ม” เรียวอุคตอบสั้นๆ แล้วคิบอมก็เดินนำไปที่รถ ตลอดทางที่คิบอมคับรถมาความเงียบก็เข้าปรกคุม เรียวอุคก็เอาแต่หันหน้าไปมองทางอื่น แต่คิบอมก็หันมามองเรียนอุคเป็นระยะๆ

      “นี่นายจะพาไปไหนหนะ” เรียวอุคที่รู้สึกว่าทางมันไม่คุ้น

      “เดียวก็ถึงแล้วแหละ” คิบอมตอบแล้วหันไปเห็นเรียวอุคกำลังกดโทรศัพย์อยู่

      “จะโทรหาใครหนะ” คิบอมก็แย่งโทรศัพย์ออกมาจากมือเรียวอุคทันที

      “เอาคืนมานะฉันจะโทรหาพี่เยซอง” มือเล็กพยายามแย่งเอาโทรศํพย์คืน แต่ก็ไม่เป็นผล มือเล็กพยายามจับพวงมาลัยรถ(อ่าไม่มั้นใจในภาษาเลยอ่ะ:ไรท์เตอร์) ทำให้รถสายไปมา

      “อยากตายรึไง  หะ!!” คิบอมตะหวาดใส่เรียวอุค

      “หึ..จะพาฉันไปไหน..ปล่อยฉันไปเถอะ..ฮือ” เรียวอุคหมดหนทางเลยหันมาขอร้องคิบอมแทน หยดน้ำใสๆค่อยๆหยดลงมาอาบแก้มเนียน

      “หึปล่อยให้เธอกับพี่ชายสุดที่รักของฉันไปมีความสุขกันหนะหรอ” ร่างหนาตอบเสียงแข็ง

      “ปะ..ปล่อย ฉันไปเถอะ นายจะให้ฉันนทำอะไรก็ได้.. หึ..ปล่อยฉันไปเถอะ ฮือ” ร่างบางพยายามขอร้องอีกครั้ง

      “เธอได้ทำให้ฉันแน่ จำคำของเธอไว้นะ แต่ฉันยังไม่ปล่อยเธอหรอกนะ” คิบอมตอบแล้วเลี้ยวรถเข้าไปในป่าแห่งหนึ่งเข้ามาซักพักก็เห็นบ้านหลังหนึ่งในนี้ที่ไม่มีใครรู้ว่ามีอยู่ มันเป็นบ้านที่คิบอมซื้อไว้นานแล้ว

      “ลงมาเดียวนี้” คิบอมที่เดินลงรถรีบไปเปิดประตูอีกข้างนึงแล้วดึงเรียวอุคออกมา

      “ฮือ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”เรียวอุคยกมือไหว้พยายามถอยหนี

      “อึ..โอ้ย”เรียวอุคจับท้องของตัวเองแน่นเพราะมือใหญ่ของคิบอมต่อยเข้าท้องน้อยพอดี

      จุก จุกจนขยับไปไหนไม่ได้ ไม่รู้ว่าคนใจร้ายข้างหน้าจะพาตัวเองไปไหน แล้วจะไปทำอะไร จะขัดขืนยังไงก็ทำไม่ได้

                                                       พี่เยซองครับ ผมขอโทด

      เยซองที่พึ่งแต่งตัวเสร้จเรียบร้อยก็รีบหยิบกุญแจรถเพื่อจะไปหาคนที่เค้ารัก

      “เอะ..ทำไมกุญแจรถเหลือคันเดียวเนี้ย”เยซองสงใสว่าน้องตัวเองจะไปก่อเรื่องอะไรอีกหรือป่าว

      “ป้าครับ คิบอมไปไหนครับ”เยซองถามคนงานในบ้านที่เดินผ่านมาพอดี

      “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เห็นออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว”หญิงชราตอบ

      “ไม่รู้ว่าไปก่อเรื่องอะไรอีกนะ รู้สึกใจไม่ดีเลย”ร่างหนาได้แต่พูดกับตัวเอง

       รถสีดำเคลื่อนตัวออกจากบ้านของตัวเอง เยซองรู้สึกใจไม่ดีมาตลอดทางไม่รู้ว่าคนรักของตัวเองเป็นอะไรบ้าง พยายามเยียบคันเร่งเพื่อเร่งความเร็วให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงหน้าบ้านของเรียวอุค

      “เรียวอุค เรียวอุค” เยซองตะโกนเรียกเรียวอุคเพราะตอนที่มาถึงก็กดกริ่งหลายครั้งจนปุ่มจะพังก็ไม่มีใครมาเปิดประตู

      어디 있는 거니 나의 목소리 들리질 않니 
      아픈 심장이 너를 찾는다 너를 부른다 미치도록 
      นอน ออดิ อิซนึน กอนี นาเฮ มกโซรี ทึลรีจิล อานา 
      อาพึน เน ชิมจางอี นอรึล ชัจนึนดา นอรึล บูรึนดา มิชิโดรก 
      ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? ได้ยินเสียงของผมหรือเปล่า
      หัวใจที่ปวดร้าวของผม...กำลังมองหาคุณ 
      ตะโกนเรียกคุณ...ราวกับคนบ้า 

      “เรียวอุค เรียวอุค” เยซองยังคงเรียกต่อไปเห็นท่าไม่ดีแล้วจึงตัดสินใจปีนรั้วบ้านเข้าไป มือหนาบิดกลอนประตูที่คิดว่าจะล๊อกไว้แต่ก็ไม่ได้ล๊อก ถ้าคนรักของตัวเองคิดจะไปไหนก็ต้องล๊อกประตูไว้สิ

      “เรียวอุค พี่ไม่เล่นนะ เรียวอุค” ร่างหนาตะโกนหาคนตัวเล็กในบ้านแต่ก็ไม่เห็นวี่แวว

      “เรียวอุค!! นายอยู่ไหน พี่ไม่เล่นแล้วนะ ออกมาสิ” เยซองวิ่งหาทั้งบ้านแล้วแต่ก็ไม่เจอเรียวอุค

      หรือว่าเรียวอุคจะไปซื้อของมารอเรา หวังว่าเป็นอย่างนั้นนะ เมื่อคิดได้เยซองก็รีบวิ่งออกไปนอกบ้านตรงไปยังร้านขายของที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านเรียวอุคเท่าไร

      “เห็นเรียวอุคไหมครับ แหะ! เรียวอุคอะครับ แหะ! เรียวอุคล่ะ”ร่านสูงที่วิ่งมาถึงร้านขายของก็เอาแต่เขย่าร่างของคนขายและถามคำถามออกไปไม่หยุด

      “อะไรครับ เรียวอุคไหน” เจ้าของร้านพยายามหยุดเยซองที่เอาแต่เขย่าตนไปมา

      “คนตัวเล็กๆอ่ะครับ ที่อยู่บ้านใกล้ๆนี้ ที่ชอบมาร้านนี้กับผมอ่ะ” เยซองรีบตอบคำถามโดยไม่เว้นวรรคเลย

      “อ๋อ เมื่อตอนเช้าผมเห็นมีผู้ชายคนหนึ่ง มาพาเค้าไปครับ”

      “ตัวสูงๆ หน้าตาดีๆ หน่อยอ่ะครับ”เจ้าของร้านขายของบอก

      “คิบอม”เยซองสถบเบาๆและกำมือแน่นเมื่อได้ยินเจ้าของร้านขายของเล่าให้ฟัง



          
           *
      가슴이 눈물이 너의 기억이 
      คาซืมมี นุนมุลอี โต นอเอ คีออกกี 
      หัวใจของผม...น้ำตาของผม...ความทรงจำของผมที่มีต่อคุณ 

      방울 방울 가슴에 흘러 내린다 
      ฮัน บังอุล ฮัน บังอุล โต เน คาซืมเม ฮึลรอ เนรินดา 
      หยดแล้วหยดเล่า...มันไหลหล่นกระทบกับแผ่นอกของผม 

      울어도 울어도 지워지지 않는 기억을 따라 
      อุลรอโด อุลรอโด จีวอจีจี อันนึน คิออกกึล ตารา 
      แม้ว่าผมจะร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ความทรงจำทั้งหมด ก็ไม่เลือนหายไป 

      오늘도 가슴을 적신다 
      โอนึลโด บิน เน คาซืมมึล โต จอกชินดา 
      และวันนี้...ผมก็ทำให้หัวใจอันแสนว่างเปล่าเปียกปอน(ด้วยน้ำตา)อีกครั้ง

      “คิบอมนายเอาเรียวอุคไปไว้ที่ไหน” เยซองกรอกเสียงลงบนโทรศัพท์สีแดงของตน

      (ที่ไหนก็ได้ที่นายจะหาตัวไม่เจอ)

      “ปล่อยเรียวอุคของฉันเดี๋ยวนี้นะ”

      (เรียวอุคของนายหรอ? หึ อีกสักพักเรียวอุคก็จะเป็นของฉันและ)

      “ไอ้..”เยซองพยายามสงบอารมณ์ของเขาเอาไว้เพราะยังไงเรียวอุคก็ยังอยู่กับคิบอม

      “นายจะให้ฉันทำอะไร บอกมา ฉันจะทำให้ทุกอย่าง”

      (แค่อยู่เฉยๆไม่ต้องหาเรียวอุค เพราะยังไงนายก็หาไม่เจออยู่แล้ว ให้เรียวอุคเป็นของฉัน)

      “ตัวเรียวอุคอาจจะเป็นของแกแต่หัวใจเรียวอุคเป็นของฉัน”

      (หรอ ฉันจะทำให้เรียวอุคเป็นของฉันทั้งตัวและหัวใจเลยแหละ)

      (ถ้าเขาให้หัวใจฉันไม่ได้ นายก็อย่าหวังเลยว่านายจะได้มันไป) คิบอมพูดเสร็จก็วางสายไป

      “ไอ้บ้าเอ้ย! ทำไมทุกอย่างมันเป็นอย่างงี้ว่ะ ทำไม!!” เยซองตะโกนออกมาสุดเสียง แล้วขาแข็งที่วิ่งหาร่างบางมาตลอดก็อ่อนลงกับพื้น หน้าของเยซองก้มลงกับพื้น น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยเสียให้ใครก็ไหลออกมา

      “..ทำไม!..

      좋아했잖아 작은 미소에 웃어줬잖아 
      โจฮวาเฮซจานา จักคึน เน มิโซเอ อุซซอ จวอซจานา 
      เราเคยได้ชื่นชอบกันและกัน คุณหัวเราะกับรอยยิ้มของผม 

      함께 울었었잖아 나의 눈물에 아파했잖아 
      ฮัมเก อุลรอซ-ซอจ-จานา นาเอ นุนมุลเอ อาพาแฮซจานา 
      เราเคยได้ร้องไห้ร่วมกัน...คุณเจ็บปวดเพราะน้ำตาของผม 

      지금 어디 있는 거니 지친 모습이 보이질 않니 
      จีกึม ออดี อิซนึน กอนี จีชิน เน โมซืบบี โบอีจิล อานี 
      ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? มองเห็นร่างกายที่อ่อนล้าของผมหรือเปล่า? 

      아픈 심장이 너를 찾는다 너를 부른다 미치도록 
      อาพึน เน ชิมจังอี นอรึล ชัจนึนดา นอรึล บูรึนดา มิชิโดรก 
      หัวใจที่ปวดร้าวของผม...กำลังมองหาคุณ 
      ตะโกนเรียกคุณ...ราวกับคนบ้า 

      “เรียวอุคนายอยู่ไหน นี่มันหลายวันมาแล้วนะทำไมนายยังไม่กลับมาหาฉันล่ะ”เยซองได้แต่บ่นคนเดียวราวกับคนบ้า

      “เรียวอุคพี่รักเรียวอุคได้โปรดกลับมาหาพี่เถอะ”เยซองได้แต่พูดไปโดยที่เรียวอุคไม่มีโอกาศได้ยิน

      “คุณเยซองครับพัก เดียวจะไม่สบายเอา”ชายสวมเสื้อสีดำ กางเกงดำ แวนดำ คนสนิทพยายามบอกให้ร่างหนาพัก

      “นายรู้ที่ๆคิบอมเอาตัวเรียวอุคไปหรือยัง”เยซองถามลูกน้องคนนั้นในขณะที่ตาก็ยังไม่ละสายตาออกจากแฟ้มงาม

      “ผมรู้แล้วครับ นี่ครับแผนที่”เยซองรับแผนที่มาแล้วรีบลุกขึ้นเพื่อไปตามแผนที่

      “พักก่อนเถอะครับ เดียวผมจะไปรับคุณเรียวอุคมาเอง”ชายใส่สูทสีดำอาสา แต่เยซองก็เดินไปที่ประตูก่อนเปิดออกไป

      พรึบ!

       ร่างหนาล้มลงกับพื้นแม้จิตใจจะสั่งให้ไปช่วยเรียวอุคแต่ร่างกายก็ไม่ยอมเชื่อฟัง ได้แต่ฝากให้ลูกน้องคนสนิทไปช่วย

       



      내게로 돌아와줄래 매일 이름 부르며 
      เนเกโร ทลราวาจุลแร เมอิล นี อีรึม บูรือมยอ 
      ได้โปรดกลับมาหาผม...ผมกระซิบเรียกชื่อคุณอยู่ในทุกค่ำคืน 


      지친 기다림 속에 너를 찾아 헤매는 나잖아 
      จีชิน คิดาริม ซกเค นอรึล ชัจจา เฮเมนึน นาจานา 
      และตลอดการรอคอยของผม...ผมหลงทาง เคว้งคว้าง และเฝ้ามองหาแค่คุณ 

      “เรียวอุค เรียวอุค เรียวอุ๊ค!”เยซองละเมอเป็นชื่อเรียวอุคตลอด

      “คุณเยซองฟื้นแล้วหรอค่ะ กินนี่ก่อนนะป้าให้คนทำไว้ให้”หญิงชรายื่นข้าวต้มให้

      “ครับขอบคุณครับ”

      “เรียวอุคกลับมาหรือยังครับ”

      “เอ่อ คนกำลังไปช่วยค่ะ คุณเยซองนอนรอดีกว่านะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”หญิงชราพูด มีหรอที่เขาจะไม่เป็นห่วงคนรักกำลังถูกทำอะไรเขายังไม่รู้ ล้วจะให้เขานอนรอเฉยๆเนี้ยนะ
      มือหนาหยิบโทรศัพย์สีแดงขึ้นมาเพื่อโทรหาลูกน้องคนสนิท

      “ฮาโหล ถ้าเจอมันแล้วฆ่ามันได้เลย ฉันอนุญาติ”ร่างสูกเอ่ยด้วยสายตาแค้น

      (แต่คุณคิบอมเป็นน้องคุณนะครับ)

      “ฉันไม่มีน้องอย่างมัน”
      사랑이 눈물이 너와의 추억이 
      ซารังอี นุนมุลรี นอวาเอ ชูออกคี 
      ความรักของผม...น้ำตาของผม...ความทรงจำของเรา 

      방울 방울 가슴에 흘러 내린다 
      ฮัน บังอุล ฮัน บังอุล โต เน คาซืมเม ฮึลรอ เนรินดา 
      หยดแล้วหยดเล่า...มันไหลหล่นกระทบกับแผ่นอกของผม 

      울어도 울어도 지워지지 않는 기억을 따라 
      อุลรอโด อุลรอโด จิวอจีจี อานึน คีออกคึล ตารา 
      แม้ว่าผมจะร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ความทรงจำทั้งหมด ก็ไม่เลือนหายไป 

      오늘도 가슴을 적신다 
      โอนึลโด บิน เน คาซืมมึล โต จอกชินดา 
      และวันนี้...ผมก็ทำให้หัวใจอันแสนว่างเปล่าเปียกปอน(ด้วยน้ำตา)อีกครั้ง

      “คิบอมอย่าทำอะไรฉันอีกเลยนะ ฮือ แค่นี้ฉันก็เจ็บพอแล้ว ฮือ ปล่อยฉันไปเถอะ ฮือฮือ”เรียวอุคที่อยู่ในสภาพไม่มีเสื้อผ้าปิดบังกายขอร้องคนที่กำลังใส่เสื้ออยู่

      “หึ เธอคิดว่าแค่นี้จะพอหรอ ตอนนี้เธอรักใคร”ร่างหนาเดินมาบีบปากน้อยไว้สร้างความเจ็บปวดไปทั้วใบหน้าเรียว

      “ฉันไม่รักใครทั้งนั้นแหละ ฉันรักใครไม่ได้ ฮือ ฉันรักพี่เยซองคนเดียว”เรียวอุคพยายามพลักมือหนาออก

      “ฉันจะทำให้เธอเจ็บ เจ็บจนเธอเลือกที่จะรักฉันแทนพี่ชายฉัน” คิบอมฝังจมูกลงไปสูดดมความหอมจากคอของร่างบางซุกไซ้ไปมาตรงรอยเดิมจากเมื่อคืน จนน้ำตาไหลออกมาจากร่างบางอีกครั้ง

      “พอแค่นี้ก่อนก็ได้ ฉันยังอยากถนอมเธออีก รีบแต่ตัวซะแล้วลงไปข้างล่างด้วย”

      “ถ้าช้าเธอคงรู้นะว่าเธอจะโดนอะไร” คิบอมพูดแล้วเปิดประตูออกไป

      ปึ้ง !@#$%&*(

      เสียงปืนดังขึ้นพร้อมเสียงของหนักที่ตกบันไดลงไป เรียวอุครีบยกมือขึ้นมาปิดหู

      “คุณเรียวอุคครับ ไม่ต้องกลัวนะครับ คุณเยซองให้ผมมาช่วยคุณ” ชายสูทดำพูดพร้อมโค้งให้

      “นี่ครับชุดคุณเอาไปเปลี่ยน ผมลงไปรอข้างล่างนะครับ” ชายสูทดำยื่นเสื้อให้แล้วเดินลงไปรอข้างล่าง

      “ฮือ ในที่สุดพี่ก็มาช่วยผม ผมขอโทด ผมขอโทดที่ผมปกป้องตัวเองไม่ได้” เรียวอุคที่นั้งกอดเข่าอยู่ได้แต่ร้องไห้อย่างหนัก

      เมื่อเรียวอุคมาถึงบ้านเยซองก็รีบวิ่งขึ้นไปหาเยซองทันที

      “ฮือพี่เยซอง หึ เขา หึ คิบอมเขา ฮือ” เรียวอุคที่โผกอดเยซองร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

      “ชั่งมันเหอะ เรียวอุคไม่เป็นไรใช่ไหม ต่อไปนี้ฉันจะไม่ให้ใครทำร้ายนายอีกแล้วนะ”เยซองกอดปลอบเรียวอุค

      “ผม ผม ผมอยากกลับบ้าน ผมอยากไปหาพ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัด พี่พาผมไปนะครับ”ร่างบางบอกคนที่ตัวเองกอดอยู่

      “อื้ม พี่จะพานายไปหาพ่อกับแม่นะ รอพี่แป๊ปนึงนะ” เยซองบอกพร้อมเดินไปหยิบของที่จำเป็น

      “ผมไปรอพี่ที่หน้าบ้านนะครับ เร็วๆนะครับผมอยากเจอพ่อแม่”เรียวอุคที่หยุดร้องไห้แล้วเดินไปรอร่างสูงที่หน้าบ้าน

      เรียวอุคยืนรอเยซองหน้าบ้านได้แต่เดินวนไปวนมาในฟุตบาทเพราะอยากเห็นหน้าพ่อแม่เร็วๆตอนนี้ใครก็ไม่สามารถปลอบเขาได้ เค้าอยากเจอหน้าพ่อกับพ่อที่เค้ารักมาก

      “นายเองหรอที่ทำให้คิบอมตาย นายเองหรอที่คิบอมรักมากกว่าฉัน”คนที่อยู่ในรถใกล้ๆพูดขึ้น คนๆนั้งคือดงเฮแฟนอีกคนหนึ่งของคิบอม ดงเฮรักคิบอมมาก มากซะจนเสียสละทุกอย่างให้ได้ แต่คิบอมไม่เคยคิดที่จะรักคนนี้เลย

      “หึ นั้นนายก็ตายซะเถอะ” ดงเฮพูดพร้อมเยียบคันเร่ง เร่งเครืองรถให้เคลื่อนตัวออกไปเป้าหมายคือร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้า

      เยซองที่คับรถออกมารับเรียวอุคก็เห็นรถคันนึงวิ่งตรงมาที่เรียวอุค ก็เปิดประตูวิ่งไปหาเรียวอุคพร้อมตะโกนบอกให้ระวัง

      “เรียวอุค ระวัง” ร่างบางหันตามเสียงเรียกพบรถคันหน้าตรงมาที่ตัวเองก็รีบหลบแต่ไม่ทัน

      “เรียวอุค!” ตัวร่างบางถูกแรงของรถคันนั้นทำให้ล้มและกระเด้นออกไปหัวโคกกับฟุตบาท

      ส่วนรถคันที่ดงเฮคับก็ชนเข้ากับต้นไม้ข้างทาง คนในรถรู้ว่าตัวเองไม่ไหวแล้วเพราะโดนต้นไม้เสียบที่ท้องยิ้มแล้วพูดว่า

      “คิบอม ฉันกำลังตามนายไปนะ รอฉันด้วย”ก่อนที่จะสิ้นใจลง

      “เรียวอุคๆ นายอย่าเป็นอะไรนะ” เยซองเขย่าตัวเรียวอุคไปมา เลือดที่ไหลออกมาจากหัวของเรียวอุคเรียกน้ำตาของเยซออได้อย่างดี

      “ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลสิ เร็ว! ฮือเรียวอุคๆ อย่าเป็นอะไรนะ”

      ร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่ในโรงพยาบาลขยับตัวนิดนึง

      “โอ้ย”มือบางจับขึ้นที่หัว

      “เรียวอุคนายเป็นอะไรหรือป่าว เจ็บมากไหม”เยซองได้ยินเสียของเรียวอุคก็รีบมาดูร่างบางทันที

      “นายเป็นใคร ออกไปนะ”เรียวอุคจับหัวตัวเองพร้อมขยับหนี

      “เรียวอุค จำพี่ไม่ได้หรอ”เยซองพยายามพูดด้วย ขอให้เรียวอุคอย่าเป็นอย่างที่เขาคิดเลย ว่าเรียวอุคจะความจำเสื่อม

      “ออกไปเดียวนี้นะ ฉันบอกให้ออกไป พ่อ แม่ อยู่ไหนช่วยผมด้วย”เสียงของร่างบางดังออกไปข้างนอกจนหมอต้องพาเยซงออกไปก่อน

      “ตอนนี้คนไข้ความจำเสื่อมครับ แต่ไม่ต้งเป็นห่วงนะครับ ถ้าอยู่กับเค้ามากๆไม่นานเค้าจะจำได้ครับ”

       “ครับขอบคุณหมอมากนะครับที่ช่วยเค้าไว้ได้ เดียวผมจะโทรตามพ่อแม่เค้ามาเองครับ”เยซองโค้งให้น้ำเสยงเศร้าลงอย่าเห็นได้ชัด

      หลายวัน หลายเดือน ต่อมาเยซองก็มาเยี่ยมเรียวอุคทุกวันตอนนี้เรียวอุคถูกย้ายให้กลับบ้านไปแล้วแล้วเรียวอุคก็อยากอยู่ต่างจังหวัดจึงขอพ่อแม่อยู่ด้วย แม้เยซองจะต้องเดินทางไปกลับเพื่อมาทำงานและไปเยี่ยมเรียวอุค แต่เยซองก็ทำประจำเพราะหวังว่าวันนึงเรียวอุคจะกลับมาจำเค้าได้เหมือนเดิม

                                              แม้นายจะจำฉันไมได้ว่าฉันคือใคร ฉันก็จะรักนายตลอดไปนะเรียวอุค

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×